In m'n eentje een fietsrit van 10 uur afleggen, zonder ervaring. Een oversteek door héél Nederland.
Ik maakte een fietstocht van 200 km in 2 dagen tijd, in m’n eentje, zonder ervaring en het was fantastisch! Hopelijk weet ik je ook te inspireren jezelf in het diepe te gooien en zo nu en dan het avontuur aan te gaan. Ik kan dit iedereen oprecht aanraden en ik hoop dat je het serieus overweegt.
Ik zal je meenemen in mijn avontuur en ook waar kan wat tips met je delen die jij kan toepassen tijdens jouw avontuur.
Oké dat het fantastisch was, is ook wel een beetje té enthousiast (ik moet ook eerlijk zijn natuurlijk). Onderweg was het namelijk ook echt verschrikkelijk afzien. Ik was moe, had pijn, er waren momenten van stromende regen, tegenwind, kou en ellende, en als kerst op de taart kreeg ik op het einde van mijn trip, in mijn bilplooien (géén idee hoe je de onderkant van je bil noemt, die plooi tussen je bil en bovenbeen) een prachtige brandwond aan beide kanten + een slapende fluit die 1 week aanhield (TMI, I know, You’re welcome). Oke ga er lekker voor zitten en neem vooral je tijd om dit blogbericht te lezen. Om dit verhaal goed en vooral volledig te kunnen vertellen moet ik vanaf het begin beginnen en daarvoor moet ik een paar weken terug in de tijd.
Het is begin juni. Mijn auto is volgetankt en mijn tas staat klaar. Ik heb nog geen pauze gehad en ben de werkdag vroeg begonnen zodat ik om 15:00 uur, na de korte middag meeting, mijn werkdag erop heb zitten. Inmiddels werk ik al een poosje thuis door de hele Corona situatie. Ik mis mijn collega’s en de muren van mijn huis komen ondertussen aardig op me af máár, deze flexibiliteit brengt ook voordelen met zich mee waar ik net als vandaag graag gebruik van maak. In 2019 maakten we een fantastische reis door Zweden en Noorwegen. Een trip die zeker naar meer smaakte (lees hier meer over deze trip). Een fietstocht, dat leek ons wel wat. Je trekt rond met een missie en bent lekker sportief bezig maar willen dit keer wél slapen op een plek met meer comfort zodat je lichaam echt weer even bij kan komen van alle inspanning. Lachend schrijf ik dit op, vroeger had je me hier namelijk écht niet voor wakker hoeven maken. Inhoudelijk was er nog niet echt een plan, laat staan een datum. Maar die fiets, die moest er komen. Want als je eenmaal die fiets hebt staan, dan ben je alweer een stapje dichterbij.
“Zou je dat nou wel doen, zo’n racefiets?”. “Weet waar je aan begint he, daar beneden is alles net rosbief na een poosje fietsen”. Ik scroll door de website met het fietsenaanbod heen. Ik heb een fantastische fiets gezien voor een goede prijs met goede reviews. “De perfecte instapfiets voor vrouwen”. Tja, als er eenmaal een zaadje in mijn hoofd is gepland bij mij, dan gaat die er niet meer uit dus eigenlijk had ik mijn keus al gemaakt. Even twijfelde ik nog door de opmerkingen want, er zat zeker een kern van waarheid in en tja, is zo’n fiets nou wel echt wat voor mij? Vroeger ging ik op een bepaalde sport voor het pakje, een hockeyrokje of tennistenue daar werd ik altijd wel blij van. Maar de sport zelf? Alles 5 minuten. Ik was in gezelschap dus parkeerde het maken van de keuze even voor later en voegde me weer in het gesprek.
Tekst gaat verder onder de foto.
Google Maps geeft een reistijd van 2 uur van huis naar Enschede aan, dus als alles voorspoedig verloopt heb ik nog ruim de tijd om de fiets te testen, te kopen en in mijn auto te passen. Hoewel dit niet altijd zo is geweest, geniet ik nu enorm van lange auto ritten. Je hebt ineens de tijd voor allemaal dingen waar ik normaal gesproken geen rust voor in mijn kont heb. Een podcast luisteren, op vol volume genieten van een liveset van een van mijn favo dj’s of een lang telefoongesprek met een vriendin. Vroeger had ik nooit kunnen bedenken dat ik hier zo van zou genieten. Ik werd namelijk altijd “Bo de botsauto” genoemd omdat ik nét na het behalen van mijn rijbewijs, onder stress, slaap tekort en tijdsdruk moest rijden in een grote productie auto van The Voice of Holland (een Mitsubishi Outlander om precies te zijn) en deze tot twéé keer toe in de prak gereden heb. Ik kan me het moment nog goed herinneren dat ik volledig in tranen mijn vader opbelde wat ik moest doen, waarop zijn antwoord “je baas bellen en zeggen dat je een ongeluk met de auto hebt gehad” (geniaal als dat hij is) antwoordde. Tja, dat klonk inderdaad als een goed plan. Het mediawereldje is klein dus die titel heeft me een poosje achtervolgd. Inmiddels heb ik zóveel uur achter het stuur gezeten dat die angst gelukkig volledig weg is en ik (even afkloppen) na die praktijken uit het verleden geen ongelukken meer heb gehad.
“Ik heb een fiets gereserveerd die ik op kom halen!” zeg ik nog vastberaden tegen de winkelier. Wanneer de man het magazijn inloopt om mijn bestelling te zoeken praat ik in mezelf. “Bo, niet in je enthousiasme deze aankoop doen. Ook al heb je twee uur gereden om de laatste fiets op voorraad in Nederland op te halen, test hem goed en koop hem alleen als je écht overtuigd bent. Nee is óók oké”. Ik had thuis mijn besluit genomen, dit is de fiets die het gaat worden. Vastberaden maar wel verstandig. In de verte zie ik de medewerker met mijn fiets aan komen lopen. Zodra hij me de fiets overhandigd, stap ik erop om een rondje door de winkel te rijden, we gaan hem immers even goed en rustig testen.
Het moment dat ik op die fiets zit is het enige wat ik kan denken “Oe, dit is andere koek, wat nu?”. Op dat moment is mijn vastberadenheid volledig verdwenen en hoor ik alle adviezen door mijn hoofd schieten. De twijfel slaat volledig toe. Prachtige fiets maar het is geen stadsfiets, nee het is geen stadsfiets nee. Hij stuurt heel gek, ik heb minder grip, en hij voelt ook anders. Het zadel is inderdaad wel hard en je hangt flink naar voren.
“En?? Hoe fietst ie!?” vraagt de verkoper met een big smile. Een vriendelijke man die naar verwachting zo’n 50 jaar oud is en me zo verwachtingsvol aankijkt dat het pretty obvious is dat hij in zijn vrije tijd graag fietst. “Uhm ja, het fietst wel echt anders dan en stadsfiets he, ik heb nog nooit op zo’n soort fiets gezeten dus ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden”. Zo’n 10 minuten lang praten we over wielrennen, alles wat erbij komt kijken en het feit dat de fiets gewoon geruild zou kunnen worden mits er geen beschadigingen op zitten. Na dit gesprek is inderdaad mijn vermoeden bevestigd wat ik al had, samen met zijn vrouw fietst hij graag in zijn vrije tijd en aan de hand van de fietservaring van zijn vrouw probeert hij me te overtuigen van de aankoop. Inmiddels is er al flink wat tijd verstreken en zal de winkel met 30 minuten sluiten. De verkoper is op de hoogte van mijn twijfel en ik besluit even een rondje te lopen zodat ik kan bellen met het thuisfront voor advies.
“Heb je hem goed getest? Heb je voor de zekerheid ook nog die andere hybride fiets geprobeerd? Zodat je het verschil kunt voelen?”. Shit, nee. Uhm hybride fiets, hoe zag die er ook alweer uit? Ja kut, nóg meer keuzes. Ik loop richting de fietsen waar Tim het over heeft. We hadden namelijk in het filiaal in Amsterdam deze fiets zien staan. Het was een combinatie tussen een racefiets en een stadsfiets. Ik zie de fiets niet staan dus besluit ernaar te vragen bij de verkoper. “Nee, nee die hebben we in dit filiaal niet maar we hebben wel deze?”. Hij wijst naar een luxe stadsfiets met veel versnellingen. Een soort elektrische moeder fiets maar dan zonder het elektrische deel. Van racefiets naar moederfiets, jeez ik ben zo enorm afgedwaald van het model waar ik eigenlijk voor kwam, hoe ben ik hier nou weer belandt? De moedeloosheid en besluiteloosheid sloeg toe. Twijfel, nog meer twijfel en 3 telefoontjes met het thuisfront verder was er inmiddels zoveel tijd verstreken dat ik nog 5 minuten over had om mijn keuze te maken voordat de winkel zou gaan sluiten.
Óf de laatste beschikbare fiets meenemen waar ik duidelijk mijn twijfels over had. Óf de laatste beschikbare fiets laten staan met het risico forever spijt te hebben. De klok tikte en de laatste minuten waren ingegaan. Nog nooit was ik zo verschrikkelijk besluiteloos. Wel, niet, wel, niet? Mijn telefoon trilt in mijn zak en zie dat Tim belt. Ja nu even niet, ik heb echt geen tijd meer en moet nu een beslissing gaan maken. "Ik doe het niet, ik twijfel té veel" zeg ik vastberaden tegen de verkoper. Blij dat ik een beslissing heb gemaakt maar toch ook enigszins verdrietig omdat ik wel een beetje verliefd was geworden op de fiets en de gedachte van de fietstocht. "Ja? Weet je het zeker? Je kunt hem gewoon ruilen hè". JA DAT IS WAARRR. Er was letterlijk niets voor nodig om me te overtuigen, haha. En daar liep ik, triomfantelijk met het fietsje in de hand richting de kassa. Nog snel een fietsbroek uit het schap gevist (je weet wel, van die verschrikkelijk strakke broekjes met 10 Tena Lady's in het kruis), want rosbief down under, dat willen we natuurlijk niet. Letterlijk de laatste seconden zijn ingegaan voordat de winkel sluit. Ik reken af en letterlijk 5 man personeel staat me uit te zwaaien, wat een film.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Mijn telefoon blijft maar trillen in mijn broekzak. Gemiste oproep van Tim. "Je had me gebeld?" "Ja, ik wilde nog tegen je zeggen dat iedere keuze die je maakt, goed is". "Ik heb hem toch genomen" zeg ik. "Oke gelukkig, ik ben heel blij dat je dat gedaan hebt. Je kunt hem altijd weer terugbrengen en het is een goede deal voor deze fiets". Tim en ik kletsen nog een tijdje. Terwijl ik met hem bel probeer ik het voorwiel uit mijn fiets te halen. Na een poosje lukt het me, met behulp van een Youtube video weliswaar, maar het is gelukt. Ik rond het gesprek met Tim af en besluit het er lekker van te nemen. Ik ben nu toch op mini avontuur met mezelf, waarom dan ook niet even rustig ergens zitten en eten in plaats van een snelle hap bij het tankstation. Nog nooit ben ik hier geweest maar het is een gezellige stad, Enschede.
Ik beland aan een tafeltje op een leuk terras en bestel wat te eten en drinken voor mezelf. Daar zat ik dan, lekker zelfstandig te zitten zitten. Met een schaaltje sissende garnalen (met heul veul knoflook), een soepje en een broodje kun je me niet gelukkiger maken. Wanneer ik mijn laatste telefoongesprek ophang (ik had zo ondertussen mijn halve contactenlijst ge-update met de stand van zaken) besluit ik af te rekenen en terug naar huis te rijden. Met nog twee uur op de teller van Google maps en een tevreden blik rijd ik rustig naar huis, kijkend naar de spierwitte fiets in mijn achteruitkijkspiegel, luisterend naar een vrolijke dj live set. Eenmaal thuis show ik vol enthousiasme mijn fiets en fiets ik 's avonds nog een aantal rondjes buitenshuis en binnenshuis totdat het mooi geweest is voor die avond. Op dat moment weet ik het zeker, ik heb een goede keus gemaakt en ben helemaal happy met m'n fiets!
Tekst gaat verder onder de foto's.
21 augustus
Het is 11:30 uur wanneer Tim en ik in het centrum van Haarlem, bij Stach op het terras zitten. Normaal gesproken zitten we bij Stach in Overveen, ons favoriete plekje, maar dat was in dit geval qua route minder handig. Het is heerlijk weer en ik kan niet wachten om op pad te gaan. Los van een broodje en cappuccino, bestel ik een croissant en gevulde koek voor onderweg. Ik bedacht me namelijk dat het misschien wel handig zou zijn om iéts van eten bij me te hebben. En omdat Tim én onze personal trainer "koolhydraten eten, koolhydraten eten, koolhydraten eten. Anders ga je het niet redden" als reactie op me gaven toen ik vertelde dat ik 200 km wilde gaan fietsen en "wel ergens onderweg bij een supermarkt" een salade zou gaan halen "als ik honger heb". Nouja, dan maar een croissant en gevulde koek meenemen in m'n tas. Je weet maar nooit.
Foto gaat verder onder de tekst.
Het is precies 12:00 uur wanneer ik vertrek. Nog 100 km te gaan vandaag voordat ik in Nunspeet aankom. Een klein dorpje waar ik een hotelkamer heb geboekt voor een prikkie. Ik moet je eerlijk zeggen dat het nog best lastig is om een locatie te vinden die in het midden ligt plus het maken van een keuze zonder de kennis hoe het je zal vergaan. Misschien heb ik nog wel puf om verder door te fietsen, misschien val ik al wel dood neer wanneer ik Amsterdam nog maar ben gepasseerd, je weet het niet. Dat hotel was ook wel weer mijn stok achter de deur, ik moest op tijd in Nunspeet zien te arriveren en vertrok met goede moed allereerst richting Almere, via Amsterdam.
Tekst gaat verder onder de foto.
Ik zit er lekker in. Vol energie en enthousiasme trap ik flink door. Ik wil niet verslappen en wil in één ruk even flink gas geven voordat ik stop. Via Amsterdam centrum (waar ik oprecht bijna flink ben aangereden door een auto die door rood reed en zowel de auto als ikzelf vervolgens een noodstop moesten maken) fietste ik via Muiden richting Almere. Het was warm en de zon scheen flink. Ik had één flesje water aan mijn fiets hangen dus ik moest slim mijn momenten kiezen en waar kon stoppen voor water. Ondertussen kwam ik in een heel klein schattig dorpje een soort kiosk tegen waar friet werd verkocht. Ik kocht er twee flesjes water waarna ik weer verder kon. Ik wilde niet toegeven aan enige vorm van verzuring of vermoeidheid want ik wist dat áls ik zou stoppen, opnieuw opstarten lastig zou zijn.
Een werkafspraak stond nog op de planning dus na twee uur fietsen was het tijd om een plekje te zoeken waar ik kon uitrusten en kon bellen. Ik ben samen met een bedrijf bezig met het opzetten van een workation voor mensen met ambities en dromen. Wij zorgen voor een eigen kamer op een toffe locatie met eten en drinken, samen met een groepje gemotiveerde andere deelnemers. Een plek om zonder afleiding, waar je concrete stappen kunt zetten en doelen kunt behalen. Ik zelf ben gek op zelfontwikkeling en mag mezelf denk ik wel ambitieus noemen. Ik zit niet graag stil en naast mijn baan als recruiter, werk ik op vrijdag, in mijn weekend en avonduren aan mijn persoonlijke doelen (waaronder dit blog, het opzetten van een workation, het maken van illustraties en nog vele andere projecten). Ik heb zelf een enorme drive waardoor het me lukt om tijd vrij te maken hiervoor. Ik weet alleen dat er enorm veel mensen zijn die wel die dromen en concrete plannen hebben maar helaas niet de rust en concentratie thuis hebben om stappen te zetten richting hun eigen doelen. En juist voor die mensen organiseren wij dit jaar twee keer een workation van zo'n 2 a 3 dagen inclusief coachingsessie's.
Het is prachtig weer en ik fiets over een fietspad op een dijkje langs het water bij Almere. Het water schittert en bij een bankje besluit ik te stoppen. Het is een plek waar je met je jetski te water kunt gaan. Ik zit lekker te kijken. Allemaal Dave Roelvink type's die hun testosteron loslaten op hun waterscooter. Hilarisch is het. Na die telefonische vergadering is het weekend écht begonnen. Nog een paar uurtjes knallen en dan kan ik lekker relaxen op mijn hotelkamer en eventueel de notities die ik tijdens onze brainstormsessie heb gemaakt, digitaal uitwerken. Ik werk vakkundig mijn gevulde koek en croissant weg en vertrek weer.
Tekst gaat verder onder de foto's.
In het begin fietste ik vooral van dorp naar dorp, maar later veranderde het landschap naar bospaadjes, windmolens en uitgestrekte groene velden. Ik fietste door de hitte, kreeg steeds meer dorst, honger en moest enorm plassen, maar op dit punt bevond ik me in de Flevopolder op een kilometers langs pad zonder enig teken van leven in de nabije omgeving. Ik trapte stevig door in de hoop snel een benzinestation of een klein dorpje te treffen dat me de mogelijkheid bood om even naar het toilet te gaan. Je moet weten dat ik niet kan wildplassen. Ik heb er een hekel aan en ik kan het gewoon écht niet. De enige optie voor mij is gewoon letterlijk alles uit trekken en wijdbeens gaan staan, maar je begrijpt, dat wil je niet. Iedere vrouw die dit kan mag van mij een prijs krijgen, ik weet niet hoe je het doet dus please leg het me uit (dit is btw niet iets van de laatste jaren, vroeger kon ik het al niet). Mocht je mijn kano blog gelezen hebben en je afvragen hoe ik dit heb gedaan die week, nou precies zoals ik net omschreef, alles uit. Helemaal verschrikkelijk dus ik stelde het dan ook tot het laatste moment uit en bedacht de meest creatieve dingen om tóch te kunnen plassen onderweg zonder poedeltje naakt te hoeven staan (denk hierbij aan een riem om een boom heen en er dan aan gaan hangen). Anyway, dit punt had ik bereikt tijdens mijn fietstocht. En hoewel ik al schreef dat er hier geen hond te bekennen was, ik was toch te pussy om het te doen. Eindstand, ik heb het toch gedaan, haha. Ik had gelukkig servetjes in mijn rugzak dus daar had ik geluk mee. Wat een opluchting. Ik kon weer verder.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Ik moest in totaal nog een uur fietsen naar Harderwijk (dat was dan weer 3 kwartier verwijderd van mijn verblijfplaats) waar ik wilde stoppen om even rust te nemen en avond te eten. Ik had die dag immers alleen nog maar een koffie, broodje, croissant en gevulde koek gegeten wat natuurlijk (als ik er zo over nadenk) bizar weinig is voor deze hele tocht. Ik besloot even mijn ouders te bellen tijdens het fietsen voor een update. Ik vond het fijn om even in gesprek te zijn met iemand. De omgeving en laag hangende zon was namelijk prachtig, maar voelde me er ook heel eenzaam. Die uitgestrekte velden en mega grote windmolens samen vind ik altijd zo surrealistisch en een beetje eng, je voelt je heel klein. "Wij hebben frietje rendang gemaakt hier, het is heerlijk!" haha ja wrijf het er maar in. Ik heb honger en nu nóg meer zin in eten. Fijn om pap en mam even te spreken. Het gaf me weer nieuwe energie om door te fietsen. "Nou, wij gaan weer ff hangen zodat we verder kunnen eten".
Tekst gaat verder onder de video en foto's.
Na ons gesprek ben ik aangekomen bij een soort heuvel. Ik moet omhoog klimmen zodat ik weer verder kan, over een soort dijkje met onder me de velden. Wanneer ik over het dijkje fiets realiseer ik me dat de maker van de Teletubbies waarschijnlijk afkomstig is uit de Flevopolder. Het kan niet anders. Zet Dipsy in het veld en mijn theorie staat als een huis. Ik heb het destijds niet gecheckt maar nu ik dit schrijf Google ik het direct even. Dit is wat Wikipedia me verteld.
Bron Wikipedia:
Niet alle kinderen kunnen vrij buiten spelen, vandaar dat Teletubbieland bewust is ontworpen als een weidse groene buitenruimte. De Teletubbies afleveringen werden bij Sweet Knowle Farmopgenomen - op een groene heuvel met echte bloemen, echte bomen, echte konijnen (Vlaamse reuzen), windmolens en stemtoeters. Het huis werd aangelegd in een klein dal dat speciaal werd gegraven. De Sweet Knowle Farm is een boerderij gelegen in het Britse Wimpstone, een dorp gelegen tussen Stratford-upon-Avon en Shipston-on-Stour in het landelijke Engelse Warwickshire. De eigenaar ontving £ 1.000 voor elke maand dat er werd gefilmd. Na afloop is het uitgegraven dal omgevormd tot een meertje.[1] Hoewel in de buitenlucht wordt gefilmd, worden de lucht en de wolken met de computer toegevoegd. Als dat niet gedaan zou worden, zou men een weiland met schapen en hoogspanningsmasten te zien krijgen. Voor het begin van de opnames was Teletubbieland nog een groot gat in de grond. De bloemen en andere sets zijn inmiddels verdwenen. Op de plaats waar de Huisheuvel heeft gestaan is nu een meertje gemaakt. De coördinaten van Teletubbieland zijn 52° 7′ 31.77″ N, 1° 42′ 12.41″ W.
Haha tot zover mijn ijzersterke theorie, wel een leuk feitje.
Midden op het pad staat een kudde schapen, allemaal zo tam als wat en in het bezit van een flink portie attitude. Een schaap blokkeert het pad en een wielrenner voor mij probeert het schaap vriendelijk te verzoeken opzij te gaan maar koppig als dat ze is blijft ze mooi op haar plek. De wielrenner stapt af en manoeuvreert zich om haar heen. Ik stop om ze te aaien en een praatje met ze te maken. Je moet begrijpen ik ben een sociaal wezen, ik houd van kletsen en bij gebrek aan mensen knoop ik ook prima een gesprek aan met een dier. Noem me gek maar ik vond het gezellig.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Ein-de-lijk bereik ik Harderwijk. Wat mega chill. Ik stop bij de eerste beste supermarkt om wat water te kopen en boodschappen in te slaan voor de volgende dag en op de hotelkamer. Ik verwachtte namelijk niet dat er in Nunspeet in de avond nog een supermarkt open zou zijn dus nam het zekere voor het onzekere met de verwachting dat mijn lichaam alle calorieën die ik verbrandt had, in wilde gaan halen. Na een korte zoektocht vond ik een geschikt terras waar ik mijn welverdiende avondeten zou gaan eten.
Tekst gaat verder onder de foto's.
"Ik fiets nu bij nummer 37, dus mócht ik vermist raken, dan weet je dat ik om, even kijken, 21:34 uur bij nummer 37 was". Ik fiets langs een doorgaande weg in een bosachtig gebied. Het is bijna donker en erg rustig. Met alle laatste puf in mijn lichaam fiets ik naar mijn hotel terwijl ik met mijn vriendin Lois bel. Ze appte me toevallig of ik wat aan het doen was (ze wist niet dat ik de tocht waar ik haar eerder over vertelde, ook daadwerkelijk vandaag aan het afleggen was) en besloten te bellen. Ze hield me gezelschap tijdens de laatste minuten en zorgde dat ik me veilig voelde op deze toch wel afgelegen weg.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Wanneer ik de deur open van mijn hotelkamer, voelt het alsof ik in het plaatselijke verzorgingstehuis terecht ben gekomen. Niet alleen door het publiek maar ook door de inrichting van het hele gebouw, inclusief mijn kamer. Donker tapijt op de vloer, een eenpersoons stretcher, een kastje met een digitale wekker en de bijbel in het vakje. Zó kneuterig maar o zo grappig. Bij binnenkomst werd ik door een mevrouw heel lief ontvangen en kletsten we even. Na een verfrissende douche, een lekker maskertje én een facetimesessie met Tim stortte ik helemaal in en was het mooi geweest voor vandaag.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Na een zware nacht (ik werd elk uur wakker, geen idee waarom) loop ik richting de eetzaal. Het ontbijtbuffet is precies waar ik behoefte aan heb. Afgebakken broodjes, een gekookt eitje, croissants, je kent het wel, zo’n typisch hotel ontbijt. Heerlijk vind ik dat. Alles wat ik tegenkom leg ik op mijn bord, een goede bodem heb ik nodig want ik merk aan alles dat mijn lichaam het zwaar heeft. Op mijn dooie gemakje kijk ik rond. De tafeltjes zijn netjes gedekt en staan op zo’n manier ingedeeld dat de 1,5 meter afstand goed gehanteerd kan worden. Links voor me zit een clubje ouderen, twee stellen en door het herkenbare accent stel ik vast dat ook zij uit Brabant komen. Ook hier weer voelt het alsof ik in een bejaardentehuis terecht ben gekomen en dat ik nu lekker met alle bewoners gezamenlijk mag gaan ontbijten voordat we beginnen aan de bezigheidstherapie gevolgd door het middag dutje. Alleen de zin (op veelste hard volume omdat de kans dat je gehoor nog maar voor 20% functioneerd) “Goedemorgen mevrouw Schakenraad, heeft u lekker geslapen, kan ik wat voor u inschenken!!??” door een verzorgster, ontbreekt nog. Ik word afgeleid door een niezende man die zijn hand in plaats van elleboog gebruikt, vervolgens niet zijn handen desinfecteert en daarna vrolijk het collectieve vorkje vastpakt. Gadverdamme, gelukkig heb ik alles al opgeschept. Ik zit hier trouwens wel echt midden in de risico groep. Zou de ruimte goed geventileerd zijn?
Tekst gaat verder onder de foto's.
“Ben je hier helemaal alleen?” De man van het Brabantse clubje naast me heeft besloten een gesprek te gaan starten dat niet bij één zinnetje zal blijven. Hij heeft zijn stoel opgepakt en pontificaal richting mijn kant gedraaid en kijkt me met een blik aan waarmee hij zegt “zo vertel maar is even dametje”. “Ja ik ben in mijn eentje. Ik ben met de fiets vanuit Haarlem komen fietsen” ondertussen zijn alle ogen van het clubje op me gericht en lachen vriendelijk naar me. “Met de elektrische fiets?” vraagt een van de vrouwen. “Nee met een racefiets, niet elektrisch”. We kletsen nog even door en merk dat ze het gezellig vinden. Eenmaal weer in mijn kamer pak ik mijn rugzak langzaam weer in. Het valt op dat ik uitstelgedrag aan het vertonen ben. Ik heb spierpijn, ben heel erg moe en vraag me oprecht af waar ik de energie vandaan ga halen om nóg eens 5 uur te fietsen.
Het is 10:10 uur en fiets net het dorpje uit. Er staat een stevige tegenwind waar ik alles behalve blij mee ben. Inmiddels heb ik ook 2 brandwonden tegen de rand van mijn billen aan door het fietsen. Het eerste kwartier dat je opstapt is altijd weer even afzien maar na even pijn en nog meer pijn gaat het wel weer. Ik heb het flink zwaar, de muziek in mijn oren die de dag ervoor mij wist op te zwepen doet nu helaas zijn werk niet meer. Ik fiets via de Veluwe richting Apeldoorn wat betekend dat ik via een heuvelachtig landschap aardig wat kilometers af moet gaan leggen. Heuvel op, heuvel af.
Het is me inmiddels opgevallen dat ik onderdeel van de club ben geworden. Zelf fiets ik gewoon door en vergeet ik totaal wat ik draag, maar door mijn helm, fietsbroek en racefiets word ik telkens begroet door mede wielrenners. Je weet wel, net als buschauffeurs naar elkaar doen wanneer ze elkaar passeren inclusief vingertje (“joe”, “joe”) Ik weet niet of het nu mijn doel is om bij de wielrenners te integreren maar ik heb er lol in dat ik eigenlijk mijn medemens onbedoeld aan het trollen ben. Niet alleen de meerde knikjes zorgen ervoor dat ik dit zo opmerk. Nee, ook in de ochtend bij het hotel begon een wielrenner met een La Chouffe pakje van rond de 40 een gesprek met me. “Ja succes vandaag hè, zal pittig worden met die windrichting”. Ik hoop niet dat hij wielren technische vragen gaat stellen want dan val ik door de mand. Ik ben geen échte échte wielrenner. "Dankjewel, gaat lukken!" roep ik vrolijk.
Maar ook op het moment dat ik volledig verslagen op een berg midden in de Veluwe langs de weg zit uit te rusten en een wielrenner stopt om te vragen of ik oké ben. “Ja ik ben oké, dankjewel voor het vragen!” Wat is oké in dit geval eigenlijk? Ik ben niet gewond maar voel me alles behalve oké op dit moment. Dat vond ik echt mooi om te zien, dat je medemens even een check in doet en begaan met je is. Na die pauze switch ik van muziek strategie, een andere DJ doet soms wonderen. In een DJ set zit natuurlijk veel dynamiek en dat is precies wat je nodig hebt om even gas te geven of juist bij te komen. Ik weet me te herpakken en dat is een ontzettend fijn gevoel, ik heb namelijk nog minstens víér uur te gaan.
Tekst gaat verder onder de foto's en video.
In de laatste kilometers voordat ik in Apeldoorn aankom, merk ik dat het voelt alsof mijn band lek is. Ik stop en kijk of er schade is, maar niets geks is te zien. Terwijl ik door het centrum van Apeldoorn fiets en vervolgens voor een stoplicht sta te wachten kijk ik naar rechts. Even twijfel ik of ik wel naar binnen zal gaan maar alles in mijn hoofd zegt dat het verstandig is. Ik word vriendelijk begroet door een oudere man die me aankijkt en vraagt waarmee hij me kan helpen. “Nou, ik heb dus helemaal geen ervaring met wielrennen, dit is mijn eerste lange tocht maar ik heb de indruk dat mijn band niet meer goed is. Ik zie niets geks maar ongetwijfeld weet u er meer vanaf. Kunt u even kijken?”. De man knijpt in mijn band. “Ja meid je hebt helemaal gelijk! Er zit nog amper spanning op je band, kom maar hier”. Wat een wereld van verschil! Denk ik nog wanneer ik weer op mijn fiets zit.
Ik heb nog 3,5 uur te gaan totdat ik in Winterswijk arriveer wanneer ik, na mijn koffietje en gebakje bij het plaatselijke bakkertje, weer goed en wel op mijn fiets zit. Het plan is om naar Zutphen te fietsen, wat één uur en vijftien minuten duurt, daar een korte laatste pauze te houden en vervolgens in één ruk verder door te fietsen naar mijn eindbestemming Winterswijk. Ik zit redelijk goed in mijn energie. Sommige stukken vallen door tegenwind zwaarder dan de anderen maar met de muziek in mijn oren weet ik het vol te houden. In de tussentijd is Tim zich thuis aan het klaarmaken om met de auto te gaan vertrekken. We slapen namelijk een weekend lang bij vrienden in een huisje en hij zal alle spullen voor ons meenemen. Het zal er om gaan hangen wie er eerder bij bestemming aankomt.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Het voelt echt als het begin van de laatste loodjes wanneer ik na mijn korte stop in Zutphen, mijn fiets optuig om de laatste kilometers af te gaan leggen. Wat ik allemaal bij me had? Aan mijn stuur hing een drinkfles, aan mijn frame een fietstasje waar de essentials in zaten zoals mijn portemonnee, neusspray, telefoon (via een doorzichtig schermpje kon ik mijn telefoonscherm lezen wat handig was voor de navigatie) en droeg ik op mijn rug een rugzak met slaapspullen.
Je weet wat ze zeggen over de laatste loodjes. Nou, ze wogen téring zwaar, dat kan ik je wel vertellen. Los van de wind die al de hele dag aanwezig was, begon het weer om te slaan. Tot nu toe was het gelukkig droog gebleven maar die laatste dikke twee uur is het er met bakken uitgekomen. Het was koud, nat en echt héél erg zwaar. Als ik wilde hád ik mezelf op kunnen laten halen met de auto maar dat voelde echt als falen. Ik was nu zo enorm ver gekomen dat ik aan mezelf wilde bewijzen dat ik mezelf tot het uiterste kon pushen en het volledig af kon maken. Gelukkig wees Tim me er nog op dat het wel echt slim zou zijn om een poncho mee te nemen. Die ochtend kocht ik in Nunspeet bij de action er nog eentje. Dat heeft echt mijn ass gesaved. Door weer en wind trapte ik door met maar één doel voor ogen, de finish. Ondertussen zat Tim in de auto en belden we om de tijd te doden.
Tekst gaat verder onder de video. (p.s. het was hier gelukkig nét even droog).
De laatste 50 minuten werd het weer langzaam rustiger en werd de omgeving ook wat dynamischer. Een randweg, een landweggetje of midden door de bossen. De eindstreep was zo goed als in zicht en besloot mijn live locatie met de vrienden bij wie we mochten logeren te delen. Zij waren namelijk al op locatie dus konden me zien aankomen. De laatste 15 minuten fietste ik door de meest vreemde paadjes. Van bos tot tractorpad. Echte fietspaden waren het zeker niet te noemen. Op sommige stukken moest je zelfs lopen omdat fietsen geen optie was. Nog twee minuten en ik zag in de verte de afslag van mijn eindbestemming en na de laatste paar meters zag ik Frank (een van onze vrienden) staan zwaaien. Wat. Een. Takkeklus. Maar wat mega vet dat het me is gelukt!! Ik wil je de video van mijn aankomst niet onthouden.
Tekst gaat verder onder de video.
Terugkijkend op dit avontuur ben ik zo blij dat ik het gewoon gedaan heb en trots dat het me is gelukt om deze bizarre afstand af te leggen zonder enige training en gezelschap. Alle motivatie en kracht heb ik uit mezelf moeten putten en het is heel erg cool om te zien dat je heel veel voor elkaar kunt boksen als je mindset maar goed is! Ook om even op jezelf te zijn en plezier en avontuur in je eentje te beleven voelt super krachtig omdat je van niemand afhankelijk bent. Ik kan het je dus oprecht aanraden om eens in het diepe te springen en een opdracht voor jezelf te bedenken waarvan je eerst even moet slikken. Ik zeg niet dat het een fietstocht moet zijn, maar gewoon iets dat echt een uitdaging voor jezelf is. Het geeft een enorme kick achteraf dat je het gewoon gedaan hebt!